Trumpeter 05324 British battleship HMS Queen Elizabeth (1943)

HMS Queen Elizabeth był brytyjskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1912 r., wodowano w październiku 1913 r., a wcielono do służby w brytyjskiej marynarce wojennej (ang. Royal Navy) w 1915 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 195,3 m, szerokość 27,5 m, a wyporność pełna – 33.000 ton. Prędkość maksymalna pancernika Queen Elizabeth oscylowała wokół 25-26 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział kal. 381 mm w czterech podwójnych wieżach. Uzbrojenie dodatkowe to 12 dział kal. 152 mm, 2 działa kal. 76 mm, 3 działa salutacyjne (tzw. pom-pom) kal. 47 mm oraz 4 wyrzutnie torped kal. 533 mm.  

HMS Queen Elizabeth był pierwszym z pięciu pancerników typu o tej samej nazwie – tj. Queen Elizabeth. Pancerniki tego typu były budowane tuż przed wybuchem I wojny światowej, jako brytyjska odpowiedź na szybkie zbrojenia morskie II Rzeszy niemieckiej. Często są określane jako superdrednoty – po raz pierwszy w dziejach marynistyki zastosowano na nich artylerię kalibru 381 mm o lufach długości 42 kalibrów, jak również po raz pierwszy pancerniki rozwijał prędkość na poziomie ok. 25 węzłów.  Wiele rozwiązań zastosowanych na tym typie znalazło odbicie w późniejszych brytyjskich pancernikach. Wszystkie również okręty typu Queen Elizabeth przeszły w dwudziestoleciu międzywojennym znaczne modyfikacje: przede wszystkim otrzymały nowe maszynownie, lepsze i wydajniejsze kotły, pogrubiono na nich pancerze, zmieniono profil nadbudówek oraz wyraźnie rozbudowane artylerię przeciwlotniczą. Dzięki tym modernizacjom okręty te nie ustępowały w wyraźny sposób innym pancernikom niemieckim czy włoskim, a także wielu japońskim – za wyjątkiem typu Yamato. Pancernik HMS Queen Elizabeth został zbudowany w stoczni w Portsmouth. W 1915 roku był jednostką flagową brytyjskich sił morskich biorących operację dardanelską oraz lądowanie pod Gallipolli. Po intensywnym udziale w tej operacji został przebazowany do Wielkiej Brytanii i wszedł w skład Grand Fleet, ale w przeciwieństwie do innych okrętów typu Queen Elizabeth nie wziął udziału w bitwie jutlandzkiej (1916 r.). W okresie międzywojennym HMS Queen Elizabeth służył na Atlantyku, a od 1924 r. – na Morzu Śródziemnym. W chwili wybuchu II wojny światowej wchodził w skład brytyjskiej Floty Morza Śródziemnego. Został poważnie uszkodzony w wyniku ataku włoskich płetwonurków 19 grudnia 1941 roku w porcie w Aleksandrii. Remont – najpierw w Egipcie, a później w Nowym Jorku w USA – trwał aż do 1 czerwca 1943 roku. Po powrocie do służby został skierowany – w 1944 r. – na Daleki Wschód, przeciwko flocie japońskiej. Pancernik HMS Queen Elizabeth przetrwał wojnę, a w 1948 roku został sprzedany na złom.